‘Als het echt moeilijk wordt, kan ik nog een stukje door’

Ernst-Paul Hasselbach (37) is presentator en eindredacteur van het polulaire  Expeditie Robinson op Net 5. dat hij voor dit programma lang van huis is, vindt hij geen probleem. “Als ik het ergens naar mijn zin heb, kan ik er best een paar maanden wonen”

“Mijn vader werkte als landbouwkundig ingenieur voor de Nederlandse regering. Hij werd op projectbasis uitgezonden naar het buitenland. We hebben gewoond in Suriname, Indonesië, Kenia, Nederland, Amerika en Canada. Voor mijn broer, zus en mij betekende dat: internationale kostscholen. Geen pretje, want daar heerste een nogal streng regime. Bovendien moest ik elke keer weer nieuwe vriendjes maken. Daardoor was ik al vrij jong op mijzelf aangewezen; ik was immers de enige constante factor in een veranderende omgeving. Hoewel ik op mijzelf was, was ons gezin heel hecht, want je hebt in feite alleen elkaar.”

Achteraf was wonen in het buitenland een rijke ervaring. “Dankzij de vele verhuizingen pas ik me snel aan in een vreemde omgeving. Verder houd ik van reizen en vind ik het fijn nieuwe ervaringen op te doen. Als ik het in een land naar het zin heb, krijg ik al snel het gevoel dat ik er best een paar maanden kan wonen. Toch kan niemand het zich écht voorstellen hoe het is om als kind van hot naar haar te reizen.. Ik kan het er alleen maar over hebben met mensen die er zelf zijn geweest. Sommige verhalen geloven mensen ook niet. Bijvoorbeeld dat in Kenia nog scholen bestaan waar lijsstraffen worden uitgevoerd. Ik zat zelf op zo’n school en dan hoorde je eem kind janken omdat hij er van langs kreeg van de meester. Ik moest ook een keer bij die vent komen. Deed-ie z’n la open en liet me een zweep, een stok en nog wat martelwerktuigen zien. Hij zei dat als ik de volgende keer niet luisterde, ik er ook van langs zou krijgen. De sadist….”

Geestelijke ontwikkeling
Om elke keer weer in een nieuwe groep te worden opgenomen, moest Ernst-Paul zich steeds opnieuw bewijzen. Hierbij vormde sport vaak het redmiddel. “Sport is universeel. Als je daar goed in bent, dan wordt je sneller geaccepteerd door je leeftijdgenoten. Mijn hele familie is fanatiek in sport. Mijn broer is professioneel American footballspeller geweest, hij heeft zelfs twee keer de Superbowl gewonnen.” Op z’n negentiende kwam Ernst-Paul naar Nederland om de Academie voor Lichamelijke Oefening te volgen. Hij werd gediplomeerd tennis- en squashleraar en werkte enige tijd als turn-, rugby- en basketbalcoach. Later ging hij de journalistiek in. Toen Ernst-Paul in 1995 bij SBS 6ging werken gaf hij het sporten abrupt op. ‘Twee keer in de week trainen en ook het weekend vrijhouden, lukte me niet meer. Ik had in die tijd een gezin en het viel niet meer te combineren. En recreatief sporten is niks voor mij; ik vind het niet leuk om met kneusjes te spelen, daarvan raak ik alleen maar gefrustreerd. Bovendien had ik me al jarenlang  alleen bezig gehouden met mijn lichamelijke gesteldheid; ik wilde me eindelijk eens gaan richten op mijn geestelijke ontwikkeling.”

Degelijk en betrouwbaar
bij Expeditie Robinson heb ik een droombaan. Twee maanden per jaar naar een onbewoond eiland: schitterend. Maar het houdt voor mij niet op na die twee maanden. Omdat ik naast presentator ook eindredacteur ben, houd ik me het hele jaar door bezig met het programma: van de voorbereidingen tot en met de montage van de afleveringen. Na vier jaar ben ik er nog altijd erg trots op en vind ik het nog steeds een uitdaging. Dat zegt ook iets over de kracht van het programma.” Hij vindt dat Robinson niet afhankelijk is van de presentator. ‘Ik ben geen Robert ten Brink, Rolf Wouters of Wendy van Dijk. Dat vind ik andersoortige presentatoren, niet te vergelijken met wat ik doe of kan. Zij hebben een andere uitstraling, zijn spettender. Ik ben degelijk en betrouwbaar en af en toe een tikkeltje cynisch.”

Bijna dood
Ernst-Paul kan zich goed inleven in de deelnemers van Expeditie Robinson omdat hij zelf in de tropen heeft gewoond en tijdens zijn vele reizen veel heeft meegemaakt. “Ik heb op mijn dertiende een overlevingstocht gemaakt door de woestijn. Mijn ouders waren daar niet zo blij mee, maar ik wist wat ik wilde en liet me door niemand tegenhouden. Ik was vroeg rijp, ging altijd om met oudere kinderen. Niet alleen op het geestelijke vlak was ik verder dan mijn leeftijdsgenoten, ook was ik groter. Mijn ouders wisten dan ook dat ze me konden vertrouwen en dat ik veel kon hebben.Toch liep die toch bijna verkeerd af. De karavaan met voedsel was ver achtergebleven en tot overmaat van ramp verdwaalden we met een klein groepje. We liepen in de buurt van een meer en ik dacht wel te weten waar dat meer was.Niet dus. Sommigen van ons konden niet meer slikken omdat hun tong helemaal was opgezwollen; dat krijg je als je erg lang niet drinkt. Ik ben toen in mijn eentje dat meer gaan zoeken, maar viel onderweg flauw. Ik ben net op tijd gevonden door een jongen van ons groepje, anders was ik doodgegaan. Toen ik daar lag, dacht ik:’Dit is het einde.’ Ik had niet meer de energie om terug te gaan en in gedachten nam ik al afscheid van mijn ouders, broer en zus. Ik had geen zin meer om mij druk te maken. Achteraf gezien is het de meest ingrijpende ervaring van mijn jeugd geweest. Ik ben daarna niet meer dezelfde geweest, ik ging alles relativeren. En omdat ik zoiets op jonge leeftijd heb meegemaakt, ben ik nóg meer een einzelgänger geworden. Bij thuiskomst was ik compleet veranderd; ik had ineens de baard in mijn keel en was ook geestelijk volwassen geworden. Ik heb door deze en andere ervaringen geleerd wat mijn grenzen zijn en dat ik nog een stukje door kan ‘als het echt moeilijk wordt’. Dat geeft een boel zelfvertrouwen. Als ik alle materiële luxe zou moeten laten vallen, dan red ik mezelf ook nog wel.”

Behoefte aan burgerlijk leven
‘Van reizen leer je open te staan voor een heleboel dingen en leer je dat je niet zo snel een oordeel moet vormen. Mensen zijn daar vaak toe geneigd. Dat maakt Robinson ook zo interessant: je moet vaak op je eerste oordeel terugkomen.. het is dus zeker niet alleen amusement, maar ook heel menselijk wat ze laten zien. De deelnemers kunnen zich niet anders voordoen dan ze zijn, ze zitten in een simpele overzichtelijke situatie.. Langzaam valt elk stukje beschaving van ze af; je ziet ze puur. Dat is mooi. In het echte leven kunnen mensen zich helaas heel makkelijk verschuilen achter van alles en nog wat. Dat vind ik wel eens jammer.”
Een aantal jaar geleden is de Net 5-presentator gescheiden van de vrouw met wie hij twee zoons heeft. Inmiddels is hij alweer een tijdje heel gelukkig in de liefde. “Onlangs reisde ik voor een nieuw tv-programma van Rusland naar Peking. Tijdens die reis dacht ik voor het eerst: ‘Ik heb behoefte aan een burgerlijk leven..’ Ik wil graag nog een gezin en dan eentje in de klassieke zin van het woord: een mooi huis, gezonde kinderen en fijne vakanties. Heel cliché dus. Ik heb genoeg van het jachtige, vluchtige bestaan. Ik wil me settelen. Dat hoort bij mijn toekomstdroom, die natuurlijk ook te maken heeft met mijn leeftijd. De combinatie van reizen voor mijn werk, daarvoor goed betaald krijgen, mooie programma’s maken en tegelijkertijd thuis een stabiele basis hebben, dat lijkt me fantastisch. Ik ben nu waar ik zijn moet: in balans, gelukkig en klaar voor een nieuw stap.

  Bron: Avrobode 18/10/2003