Expeditie Robinson 'Strijd der Titanen' - Column

Rond half 9, op maandagavond was het eindelijk weer zo ver, het ‘Hummel Gets the Rockets’ van Hans Zimmer komt mij tegemoet. Die muziek wekt gelijk weer kriebels bij me op, wat zal er van deze editie terecht komen? En dit keer is het geen normale Expeditie Robinson, nee men stopt 17 van de meest spraakmakende kandidaten uit 6 jaar Expeditie Robinson bij elkaar en maakt het ze moeilijker dan ooit, wat rest is kijken wie de ultieme Robinson wordt. En spraakmakende kandidaten zijn er zeker. Eén persoon steekt er met kop en schouders bovenuit als het gaat om eigenzinnigheid : Björn Lemeire, de West-Vlaamse natuurmens, onder andere geslaagd voor rattenvanger, ploegchef tuinaanleg, natuurarbeider en lesgever, en nu in de leer voor boswachter is een overlever pur sang. Door sommigen een irritante tuinkabouter genoemd en weer anderen noemen hem een verwilderde baardaap , ik heb echter liever over de vleesgeworden reïncarnatie van Robinson Crusoë, himself.  Björn Lemeire is wat mij betreft interessanter dan al die andere kandidaten bij elkaar.

Bij sommige mensen wekt hij enorme irritaties op, maar ik en met mij vele anderen kunnen enkel glunderend zitten kijken naar deze man. Ik zie hem nog zitten op het Duivelseiland, genietend het nummer ‘gelukkig zijn’ van Raymond van het Groenewoud fluitend. Of vertellend dat wij, de kijkers, toch vooral onze billen moeten insmeren als we ooit van plan zijn in onze blote kont op een onbewoond eiland rond te gaan huppen. Björn was volledig in zijn nopjes op het eiland Gual, zonder medemens kon hij het daar zeker maanden volhouden. Ryan kwam echter roet in het eten gooien. Ondanks verwoede pogingen van Björn dat het toch écht niet uit te houden is op Gual, het is er zielig alleen zitten, er is geen eten te vinden, het is er Timo 2 ! Ryan had hem door en ging het duel op de balk gewoon aan. Na de allerlaatste pogingen van Björn toch op het eiland te kunnen blijven door Ryan te zeggen dat dit eiland enorm veel voor hem betekent, wint Ryan de proef. Het is afgelopen voor de enige echte robinson van dat jaar, maar hij heeft in die paar dagen op Gual wel dé tijd van zijn leven gehad, prachtig om te zien.
Zo’n 3 jaar later krijgt Björn een herkansing, hij zou een goede kans kunnen maken op de titel Robinsonner of all times, mits het echt op overlevingskwaliteiten aankomt en minder op de sociale kwaliteiten. Björn zelf had vantevoren niet eens als doel die titel te winnen: “Ik ga niet om winnaar te zijn, ik ga om op een eiland te gaan overleven, ik kan niet dichter bij de natuur zijn dan ginter”.
 Bij het beginnen van de aflevering hield ik mijn hart vast, zal Björn stand houden op een eiland met 16 andere mensen? Al binnen enkele ogenblikken leek het antwoord daarop negatief uit te vallen. Hij was het niet eens met de manier waarop het vuur werd gemaakt, en hij zei direct wat hij dacht, dit leverde al meteen verscheidene boze blikken op. Onze oermens ziet het al gelijk niet meer zitten met al die wezens, hij gaat lekker z’n eigen gang en gaat verder met waar hij mee bezig was, z’n ding doen.  Ik kreeg al zo’n wrang voorgevoel dat dit weleens de enige aflevering zou kunnen zijn waarin ik van mijn held kon genieten.
Mooi vond ik het moment dat Björn z’n hart kwam luchten bij Ryan, inderdaad, dezelfde Ryan die hem 3 jaar eerder wreed van zijn eiland af stootte. De kijkers thuis kregen nu een heel andere Björn te zien, hij zou zich wel willen aanpassen, maar de anderen maken het hem erg moeilijk doordat ze hem telkens wijzen op zijn eerdere deelname waar hij sociaal niet erg sterk stond.
Bij de eilandraad moesten er twee teams gekozen worden, Ilona mocht beginnen met kiezen, omdat zij de proef gewonnen had. En degene waarmee ze het liefst niet op een eiland wilde zitten mocht ook een team kiezen, ik hoopte enorm dat ze voor Björn ging kiezen, omdat ze 3 jaar geleden met hem veel conflicten heeft gehad. Ze koos echter voor Veronique. Een voor een kozen de teams een persoon, en de kansen dat Björn erin zou blijven slonken met de seconde. Lydia en Björn bleven uiteindelijk als laatsten over, het was aan Fleur om te kiezen wie ze wel in team wilde hebben en wie naar huis kon gaan. Ze koos Lydia voor haar team, een meid die al verschillende keren heeft zitten klagen over van alles en nog wat, echt zo’n iemand die een paar dagen later zo zou kunnen opgeven. Ten koste van de persoon die als het op echt survivallen aankomt dé Robinson is, blijft zij in de expeditie. Onrecht ten top, Björn beseft op dat moment dat het al afgelopen is, hij heeft vier dagen kunnen genieten, ook al verpeste zijn mede eilandbewoners dat voor het grootste deel.
Ikzelf kon het niet geloven, dé smaakmaker van Expeditie Robinson ligt er gewoon al uit. Verschillende vrienden belden me direct op, eveneens verontwaardigd. Ik heb op dat moment ook helemaal niet meer meegekregen wat er de volgende keer gaat gebeuren in de expeditie.

Toch zal ik Expeditie Robinson uiteraard blijven volgen, niet alleen om het feit dat ik het sowieso een fantastische serie vind, maar vooral omdat ik stiekem hoop dat ze Björn gewoon weer op een klein eilandje droppen, in z’n eentje. Wat mij betreft zelfs zonder dat hij kans maakt om terug te keren, maar enkel en alleen om hem te kunnen laten genieten zoals hij dat het liefst doet, zonder vervelende medemensen.

Voor mij zal het echt een geslaagde Expeditie Robinson worden als ik volgende week en de weken daarop een man van in de dertig met een baard vrolijk zie rond huppen op een onbewoond eiland die ons vervolgens op ongeveer deze manier toespreekt en dat laat volgen door een oerkeet:
“Ik besefte net, dat 1 man, een West-Vlaming, Björn, in z’n eentje op een onbewoond eiland zit in de Filipijnen, dat is toch prachtig, prachtig, prachtig, prachtig! M’n lichaam komt terug hè mensen, hebben jullie ‘t al gezien? Björn is in z’n nopjesss! ”

Wat vond je van de Column? Laat het Tee-Jay weten! Geef je reactie op ons forum.

[ 3 reacties ] [ Plaats reactie ]