Tja, helaas herkenbaar. Ik heb echt veel respect voor mensen die in de zorg werken, en snap dat ze te maken hebben met dingen als personeelstekort, tijdsdruk, regeldruk, marktwerking, zorgverzekeraars die op de stoel van de arts gaan zitten, en tegenwoordig ongetwijfeld ook steeds meer mensen met desinformatie van Tiktok. Maar het is helaas, zeker als het om complexe, onbegrepen en/of gestigmatiseerde chronische ziektes gaat, vaak ook gewoon onwil.
Ik snap heus dat artsen (en zeker huisartsen) niet de tijd hebben om over elke ziekte up-to-date te blijven met het recentste onderzoek, maar geef dat dan in ieder geval gewoon eerlijk toe. Als een arts zou zeggen "ik weet niet zoveel over je ziekte, maar als patiënt weet jij er vast ook het een en ander vanaf, dus laten we in overleg kijken wat we kunnen doen" zou er geen enkel probleem zijn. Maar in plaats daarvan gebeurt het helaas te vaak dat een arts gewoon stug blijft vasthouden aan achterhaalde vooroordelen over mijn ziekte, en dan achter mijn rug om andere dingen in een verwijzing zet dan besproken of zelfs glashard tegen me liegt. Of ik word behandeld alsof ik mijn informatie ook van Tiktok of oplichters met een podcast haal, ipv peer-reviewed onderzoeken van experts op het gebied van mijn ziekte.
En dat maakt geweld tegen zorgverleners (los van dat het sowieso verwerpelijk is) nog erger. Want er gaat ook gewoon een hoop mis in de zorg, maar daar kun je op die manier geen fatsoenlijk gesprek meer over gaan voeren. Er moet ruimte zijn voor terechte boosheid zonder dat je meteen als onredelijke patiënt wordt gezien, en juist door een toename van geweld neemt die ruimte af.
