Ik mag Muriël ook niet. Maar als ik al jouw posts lees, moet ik toch wel heel erg denken aan de pot die de ketel verwijt... Qua groen monster. Je komt mij iets té gefrustreerd over dat je er niet meer bij zit. Je hebt een spel gespeeld, je hebt verloren. Deal with it!
Muriel weet zeker waarover ik spreek. Groene monsters zijn niet aan mij besteed, vergt teveel negatieve energie en kan je best missen als je daar op zo'n eiland zit.
Muriel was een harde werker, veel doorzettingsvermogen (wat je van velen niet kon zeggen) en heeft zeker en vast de juiste skills om ALLEEN op een eiland te overleven.
Qua empathie en diplomatie echter had (of heeft) ze echter nog heel wat te leren.
Bovendien gaat voor mij een echte Robinson de confrontatie met het spel aan en loopt er niet van weg door te lobbyen en zo de "echte" concurrentie ver van zich te houden. Net wat ik nu ook met Kristien (en dan spreek ik me niet uit over hoe Robinsonwaardig Kristien is) zag gebeuren, de herkenningsfactor was groot.
Of ik gefrustreerd ben, ik denk het niet. Toch niet omwille van Muriel, ik moet haar misschien dankbaar zijn, want stel dat ik in kamp rood had gezeten had ik om bovenvermelde reden al drie dagen eerder, met de splitsing van het kamp, op het vliegtuig richting thuis gezeten.
Teleurgesteld uiteraard wel, ja, om eerlijk te zijn, het heeft eens ik thuis was een hele tijd geduurd voor ik dit gebeuren een plaats heb kunnen geven....deelnemen aan Robinson is a once in a life time opportunity waar ik heel erg naar heb uitgekeken. Op het moment dat ik er uit moest, had ik zowel fysisch als mentaal mijn grens nog verre niet bereikt. Ik zat echt uit te kijken naar de individuele proeven. De manier waarop nu een volledig kamp naar huis werd gebonjourd geeft misschien wel leuke televisie (alhoewel ik het op tv veel minder emotioneel vond overkomen dan daar op het eiland), maar er dienen achteraf toch ook nog 8 afleveringen gevuld te worden.
Volgens mij zou het meer Robinson zijn als men van beide kampen de echte doorzetters had laten verder gaan en niet de vriendjes van de vriendjes van....maar dat is part of the game. De pizzakiezers daarentegen, k stel me de vraag hoe zij zich voelen tegenover diegenen die echt wel verder wilden maar omwille van het lot niet HUN kans aangeboden hebben gekregen.
Groeten
Cynthia
